Onlangs was het dus weer de hoogste tijd om naar Culik af te reizen. Dit was dan ook de voornaamste reden dat wij naar Bali zijn gevlogen. Na het motorrijden in Cambodja hadden we het sinistere plan opgevat om de school ditmaal op twee wielen te bezoeken. Nou ja, eigenlijk 2 x 2… géén 4-Wheel dus maar een tweetal 110CC scooters die overal op Bali te huur zijn. Het zou voor onszelf meteen ook een forse besparing opleveren aangezien de chauffeurs er aardig op los rekenen, vandaag de dag. Geef ze eens ongelijk en wie zijn wij omdat te doen? Maar onze keuze was echter snel gemaakt.
Nu kun je in een auto (met chauffeur) natuurlijk makkelijk al je spullies meenemen; op de scooter is dat natuurlijk net even anders. Je wilt natuurlijk zoveel mogelijk meenemen, gelijk zoveel (Belgisch) als op de grote motoren… Dus maar even aan de gang gegaan met de bagagetassen die we toch al voorhanden hadden van de motortrip. Helemaal geweldig dat spul want met een beetje handigheid (lees “frommelen”) kun je de zijtassen helemaal op maat zetten voor die pruttelpotten (zie foto’s).
Op weg dan maar! Je hebt op Bali officieel een Internationaal rijbewijs nodig maar dat hadden we ditmaal niet in Nederland gekocht. Eigenlijk belachelijk dat je zo’n “vodje” niet kan aanvragen bij een ambassade of consulaat van je eigenste moedâh-land in een buitenland… Néé, voor de handigheid kan dit alleen maar “exclusief” bij de ANWB… het zal wel zijn reden hebben.
Waarom dan al deze voorafgaande wijsheid? Nou dat zullen we even uitleggen. Net buiten Seminyak, waar we logeerden, werden we tot een halt geroepen door een motoragent. Een keurige man overigens, die ons erop wees dat we bij het stoplicht verkeerd hadden voorgesorteerd. Wij waren ons van geen kwaad bewust en als het al zo was geweest dan waren er minstens nog “50 lokalen” kanshebber op zo’n aanhouding. Nu wil het geval dat wij geen lokalen zijn en dus moest de man ons even “trakteren” op een onderhoud. Het kwam er in het kort op neer dat hij ons ging bekeuren voor zo’n 6 miljoen Indonesische rupiah’s wat neerkomt op een kleine vijfhonderd euro’s. Dat hakt lekker in het budget dus hebben we de vriendelijke man ervan overtuigd dat wij naar ons project onderweg waren en echt niet zoveel exotische muntjes bij ons droegen. Toen (15 minuten later) nam hij tenslotte genoegen met twee tevoren “geprepareerde” 50.000 rupiah biljetten wat neerkomt op ongeveer acht-en-een-halve euro…da’s nog véél te duur maar wel goedkoper-der!
Voorbereiden voor een motorreis is zéér belangrijk, we hebben dat dan ook ter harte genomen en derhalve is alles voortreffelijk verlopen tijdens onze reis door Cambodja. Logischerwijs hoef je je dan voor een ritje naar een school geen zorgen te maken. Dus je hoeft ook je mobiele telefoon en je geld niet in “ziplocks” te doen… want van regen in Bali wordt tenslotte niets nat! Jullie begrijpen het al, na zo’n uurtje tuffen begon het een beetje te miezeren… Het miezeren veranderde in een tropische stortbui die eigenlijk niet meer is opgehouden tot we in Culik arriveerden. Tussendoor hebben we bij een benzinestation nog getracht onszelf uit te wringen maar dat was zinloos. Wat ook volslagen zinloos is: natte sigaretten roken…maar jullie kennen Tess… een doorbijtertje! Telefoons doen het overigens ook heel erg slecht als het display volgelopen is met water. Wat wel gezegd moet is dat de zogenaamde “retro”-modellen van weleer met een klein beetje liefde weer tot leven komen en zodoende kunnen we gewoon weer telefoneren (met eeuwige dank aan broer Rick).
Dit was een véél te lange inleiding, dat weten we, maar jullie willen ook wel eens een beetje “inside information” horen, dachten we zo… vandaar.
Het werkelijke bezoek bestond uit een tweetal “lange” ochtenden op de school. We hebben de afgelopen periode geëvalueerd met Ibu Arini (lerares Engels) en Ibu Sari (Koperasi). De geldzaken zoals het in ontvangst nemen van de kwitansies en dergelijke. Hierover kunnen we jullie melden dat alles klopt als een bus en dat de ingeschatte bedragen voor de semesters klopten. Er zijn nog een aantal zaken de revue gepasseerd zoals daar zijn: een nieuw hoofd voor de school, het computerlokaal, de gesponsorde laptop en “last but not least” extra kinderen op de lijst.
Bij aankomst op de school hadden we het gevoel dat er iemand ontbrak… Vreemd, maar wie mistte er dan... Het bleek dat het hoofd van de school met pensioen is gegaan en voorlopig wordt vervangen door de wiskunde leraar die zal fungeren als interim hoofd. Hoogstwaarschijnlijk gaat hij de functie ook daadwerkelijk invulling geven maar er is nog officieel toestemming voor nodig… aldus. Een bijzonder fijne man en hoewel het vorige hoofd een bijzonder wijs man bleek, hebben wij ook vertrouwen in het nieuwe hoofd en hopelijk zal hij het project net zo’n warm hart toedragen als zijn voorganger. Wij hebben er het volste vertrouwen in en volgens de dames Arini en Sari is het een voordeel dat hij wiskunde leraar is, want met logisch denken kun je tenslotte alles oplossen.
Het computerlokaal, al een aantal malen voorzichtig de revue gepasseerd in de blogverhalen. Lang verhaal kort: het gebouw begint zich langzaam aan te ontwikkelen en de school bekostigt deze zaken uit een budget welk zij jaarlijks ontvangt van de overheid. Er is dus geen reden om vanuit het boekenproject geld beschikbaar te gaan stellen voor deze zaken. Wat vermeldenswaardig is, is dat de school een aantal door ons geadviseerde zaken ter harte heeft genomen en tot onze grote genoegdoening zagen wij per PC/werkplek een UPS-unit staan. Ze hebben reeds één airco-unit in het lokaal, dit is nog niet afdoende maar er is op dit moment niet voldoende stroom. De school heeft echter het idee opgevat om eerst meer vermogen aan te vragen bij het energiebedrijf en hierna een plan te maken voor meer en/of grotere airco-units. Hieruit kunnen we concluderen dat ze zeer goed op weg zijn en nuttige adviezen ter harte nemen.
Nu we toch in de computersfeer verkeren, zoals de meeste van jullie weten is de school in het bezit van een laptop. Deze werd eerder door één van de donateurs beschikbaar gesteld en hoogstpersoonlijk afgeleverd in Bali. Arini heeft ons tijdens het bezoek gemeld dat de accu niet meer zo goed functioneerde en minder als een uur meeging. Alhoewel zij zich hiervoor verontschuldigde (lees: schaamde) hebben we het “delen” van dit soort informatie juist aangemoedigd. In Indonesië is het namelijk niet “gewoon” dat je dit soort zaken te weten komt… als je ze ooit te weten komt… Wij zien dit wederom als een teken van vertrouwen. Als gevolg van een nieuwsbrief per e-mail verstuurd door Tessa, kunnen we melden dat er reeds is gedoneerd voor een nieuwe accu! En deze is ook daadwerkelijk aangeschaft in Kuala Lumpur (zie foto). Er kwamen veel donaties binnen voor de accu, maar liefst een zestal in één week… Waardoor Tessa natuurlijk weer overuren moest maken i.v.m. de extra boekhouding en bijbehorende “elektronische” correspondentie. Het moet gezegd: zonder deze gulle bijdragen kan een project als dit eenvoudig niets aanvangen. De accu is dus gekocht en de rest van de donaties worden natuurlijk keurig bijgeboekt op de rekening van het project.
Uit de gesprekken kwam “voorzichtig” naar voren dat er waarschijnlijk een aantal extra kinderen zijn die in aanmerking komen voor het project. Wij kunnen jullie melden dat dit reeds is geregeld en dat er nu officieel 35 kinderen gebruik maken van de ondersteuning die het “boekenproject” te bieden heeft. Wat in 2007 ooit begon met 10 kinderen, als een initiatief van een klein groepje enthousiaste mensen, is in bijna 4 jaar tijd uitgegroeid tot een “solide” klein project. Hier zijn we alle mensen die hebben bijgedragen en dit mogelijk in de toekomst blijven of gaan doen, erg dankbaar voor.
Begin maart, wanneer wij zijn teruggekeerd uit Myanmar, gaan wij wederom naar de school om de financiën voor de komende 2 jaar op de rails te zetten. Dit is nodig om een goede voortgang van het project te waarborgen. Een verslag hoe een en ander afgehandeld is en hoe de plannen er verder uitzien horen jullie in een volgend relaas. Rest ons nog jullie namens de school, leraren en leerlingen te bedanken voor het gestelde vertrouwen in het project.
O ja, nog even een toegift… We waren natuurlijk op die scooters aan het knallen. Na de eerste ochtend werden we uitgezwaaid door Ibu Arini. Mike gaf een beetje teveel “gas in een plas” en dat ging niet echt goed. Ibu Arini werd getrakteerd op een wonderbaarlijk mooie schuiver en Mike lag op zijn zij onder de scooter… Gelukkig alleen en paar kleine schaafwondjes… Tja, op scooters hoef je namelijk geen beschermende kleding te dragen… ahummm! Een extra deuk in zijn imago, niets geleerd in Cambodja zeker…
Met hartelijke groet, ook namens Arie,
Mike en Tessa
