Schoolboeken Project, Deel 1

Hierboven zie je een gedeelte van het (oude) 20.000 Rupiah bankbiljet van de Republiek Indonesië. De tegenwaarde in euro’s bedraagt ongeveer 1,57… wisselgeld in zekere zin. Moeilijk voor te stellen dat hiervoor bijna vier van de jaarlijks bijna 30 benodigde werkboeken voor een leerling van een Junior High School gekocht kunnen worden…

Trots kondigen wij aan:

Proyek Buku Sekolah di Desa Culik, Karangasem of in plat Nederlands het Schoolboekenproject in het dorpje Culik, regio Karangasem.





Allereerst een uitleg hoe en waar(om) het project geboren is…

Toen onze ouders en vrienden, Joke en Arie, ons onlangs op Bali met een bezoek vereerden, werd het plan opgevat om met z’n vieren (de Senioren bleven “thuis”) naar het oosten van Bali te gaan om daar te gaan duiken en snorkelen. De eerste stop was het vissersdorpje Amed wat haar inkomsten grotendeels verkrijgt uit het duiktoerisme… Een andere vorm van inkomsten is het op een traditionele manier winnen van zeezout. Dit zout, in kleine pakketjes, is een ideaal product voor kinderen om mee langs het strand te leuren en aangevuld met een gezonde hoeveelheid prullaria (kralenkettingen etc.) wordt de nietsvermoedende vakantieganger keer op keer verrast. Het doel is natuurlijk geld verdienen en het maakt ze niet uit hoelang ze hiervoor achter je aan moeten slenteren… Uiteraard vertellen de kinderen in hun beste Engels dat ze geld nodig hebben en anders duwen ze wel een papiertje onder je neus waarop dit in jouw taal te lezen is. Ze hebben het arm hier, de kinderen lopen in oude versleten kleertjes en er is al helemaal geen geld voor school... Heel aangrijpend allemaal, maar het is niet de oplossing… althans niet de meest ideale, vinden wij.







Na een gezonde dosis van dit kindercircus begint al vlug de onderlinge discussie, wel of geen geld geven? Zoals al eerder gemeld is het niet ongebruikelijk dat geld hier verdampt, ook bij lage temperaturen. Geld geven zet dus eigenlijk geen zoden aan de dijk. Iets kopen is misschien leuk voor thuis, maar de kinderen blijven hierna toch aan je hoofd zeuren... En als je iets van één van de kinderen koopt, waarom koop je dan niks van die andere 15? Die discussie is lastig… je probeert er natuurlijk de meest ingewikkelde theorieën tegenaan te gooien, maar… wat is wijsheid?

In ieder geval niet, zoals een aantal mensen doen, ongehoord hoge bedragen aan deze “bedelende” kinderen geven en vervolgens niet nadenken over de gevolgen. Ergens begrijpelijk, want twee weekjes Bali is tenslotte vakantie en hieraan moet je een goed gevoel overhouden. Probleem voor de kinderen is echter dat er niet altijd toeristen zijn, dat ze veelal het vergaarde geld direct moeten afstaan aan de familie (door wie ze in eerste instantie het strand op zijn gestuurd). Vervolgens “investeert“ de familie dit geld in de meeste gevallen niet in de kinderen, maar in andere zeker niet onbelangrijke zaken zoals voedsel. Helaas gaat het geld ook op aan beltegoed voor de mobiele telefoon, benzine voor de (soms nutteloze) motorbike(ritjes) en andere luxe artikelen als Marlboro sigaretten (want die zijn Hip). Kortom: het is een moeilijk op te lossen probleem en waarschijnlijk zal de aarde nog minstens tweemaal moeten vergaan eer van dit soort problemen geen sprake meer zal zijn… ZUCHT!





Maar niet teveel zuchten dachten we. De positieve kant van het verhaal is dat we in gesprek raakten met één van de jongens met de bijnaam “Lemet” (uitspraak Lemat), die maar niet kon verkroppen dat we niet in zijn kostbare waar wilden investeren. Ook gingen we niet op zijn verzoek in om hem dan maar gewoon geld te geven… Hij had hard geld nodig, want anders kon hij niet naar school. Na hem tot vervelens toe het voorstel te hebben gedaan een afspraak voor ons te regelen op zijn school, scheen er licht aan het eind van de tunnel... Inderdaad had hij een afspraak voor ons geregeld met de Engelse lerares van de SMP N 2* in Culik, wat op ongeveer 5 km afstand van Amed ligt.

* SMP N 2: Sekolah Menengah Pertama Negeri 2, letterlijk vertaald: eerste hogere school van de staat; de 2 staat voor de 2e school van deze soort in de regio. In het Engels vertaald is dit dus een Junior High School. Deze 3-jarige opleiding is te vergelijken met een Nederlandse school voor Algemeen Voortgezet Onderwijs. Vanaf 12 jaar kunnen kinderen naar deze school en volgen 15 vakken. Als het mogelijk is (capaciteiten van het kind, maar vooral ook de financiële situatie van de ouders) kan een kind na de SMP de studie vervolgen aan de SMA (Senior High School, voorbereiding op de universiteit) of SMK (Voortgezet Beroeps Onderwijs), welke beide 3 jaar duren.





Het eerste bezoek aan de school…

Zoals beloofd gingen we met zijn viertjes op maandagmorgen op weg naar school. We vonden het fijn dat Lemet de afspraak gemaakt had, maar hadden het eigenlijk niet verwacht. Aangekomen bij de school was er enige commotie en Lemet, die eigenlijk “I Wayan Udiana” heet, konden we niet direct lokaliseren omdat zijn bijnaam ons even ontschoten was. Vragen naar Wayan op een school met bijna 600 Balinese kinderen is nutteloos… Alle eerstgeborenen heten namelijk Wayan, jongen of meisje… er zijn er dus teveel! Maar na enige uitleg met handen en voeten werd ie dan toch gevonden en na te zijn bijgekomen van de schrik (dat we écht gekomen waren) heeft hij ons meegenomen naar de lerarenkamer alwaar wij de Engelse lerares Ibu (= mevrouw) Arini hebben ontmoet.





Je kunt in Indonesië natuurlijk niet een school binnenlopen zonder het protocol te volgen, dit houdt natuurlijk een kennismaking met het schoolhoofd in… Er bekroop ons toch enige angst, waarschijnlijk hadden sommige van ons last van een flashback… Ibu Arini ging ons voor naar de kamer van het hoofd van de school en introduceerde ons… Dat ging goed en het ijs was gebroken. De hoofdmeester en de Engelse lerares waren erg blij, maar ook verrast. Ze wilden weten of we van een organisatie kwamen of dat dit een particulier initiatief was. Na onze toelichting over dit, door de strandkinderen aangewakkerde, particuliere project waren ze blij dat we onze hulp kwamen aanbieden. “We willen graag boeken kopen voor de leerlingen die het niet kunnen betalen, maar we willen geen geld aan ze geven”. Het hoofd van de school, een voormalig leraar geschiedenis, leek een geschikte man… zelfs om de zeer voorzichtig gemaakte opmerking dat geld plotseling kan verdampen in Indonesië kon hij lachen… een teken van begrip dus… gelukkig, we hadden te maken met een integer iemand.





Ons voorstel schoolboeken te kopen viel in goede aarde, maar de kinderen hebben eigenlijk werkboeken nodig. Het werkt namelijk zo: de SMP is een staatsschool alwaar de leerboeken door de overheid worden verstrekt, de werkboeken behorend bij die tekstboeken moeten door de leerlingen zelf (of hun ouders natuurlijk) worden bekostigd. Werkboeken zijn dus eigenlijk de schriften die wij vroeger op school gebruikten, maar dan voorzien van invulopdrachten. Dus helaas ook maar éénmalig te gebruiken en niet overdraagbaar aan een andere leerling en ook nutteloos voor het volgend schooljaar. Er zijn per leerling al gauw zo’n 30 werkboeken nodig voor een schooljaar wat verdeeld is in 4 semesters.





Na overleg moesten het dus werkboeken worden, die we zouden aanschaffen voor de leerlingen. Voor komend semester zouden er per leerling 15 werkboeken nodig zijn, wat neerkomt op ongeveer IDR 70.000,- per leerling. Na enig rekenwerk besloten we dat we met z’n vieren 10 leerlingen konden helpen. Arini stelde voor om een lijst op te stellen met 10 namen van leerlingen die het hardst hulp nodig hebben. Je moet je voorstellen dat dit niet eenvoudig is, want bijna ieder gezin in dit gebied is arm, in die zin dat school niet op de eerste plaats komt. Zeker als een van de ouders plotseling ziek wordt en het inkomen wegvalt, zal het kind bijna zeker met school stoppen… De lijst zou naar aanleiding van de gegevens van de schooladministratie gemaakt worden en vervolgens zou Arini met elk kind een kort gesprek voeren. Een gesprekje over de huidige financiële situatie thuis is dus ook belangrijk, zodat de boeken ook werkelijk terechtkomen bij de leerlingen die het ze hardst nodig hebben.

Door een onverwachts gulle gift uit ons eigen Nederland was het echter mogelijk om de lijst uit te breiden naar 15 kinderen en daar was Ibu Arini ontzettend blij mee. Het geld om te starten was er dus… nu de boeken nog. De boeken worden door een bedrijf aan de school geleverd zodat de leerlingen hun boeken op school kunnen kopen. Dit wordt verzorgd door een zogenaamde “koperasi”, gevestigd in een gebouw op het schoolterrein. Dit is met name handig omdat de meeste leerlingen toch al niet uit een rijke familie komen en dus zeker geen geld hebben om even naar een grote stad te gaan om boeken te kopen… Voor ons bijna niet voor te stellen maar zo liggen de feiten.

Eindelijk was het dan zover, het verlossende sms-je verscheen op het display van de telefoon: de boeken voor het eerste semester waren binnen! Natuurlijk niet allemaal, dat dan weer niet, Indonesië of Nederland, het maakt niet uit… Het zal eens een keer wel kloppen! Maar in Indonesië zit niemand ermee en wij dus ook niet, dan maar in étappes. De reis vanuit Seminyak naar Culik kon dus aanvangen. Op zondagmiddag kwamen we aan in Amed alwaar onze chauffeur een Homestay voor ons had geregeld. De volgende ochtend stond een bezoek aan de school gepland…

Het nieuws van onze komst was via de U welbekende “Sateh Pers” alweer in Amed aanbeland en derhalve werden we, overal waar we ons vertoonden, er door iedereen aan herinnerd wat we kwamen doen… Toch handig, want je zal toch maar vergeten waarvoor je eigenlijk die reis hebt gemaakt… O ja, das waar ook…de boeken! Natuurlijk hebben we de kinderen op het strand ook met een bezoekje verrast. En, ja… natuurlijk wilden de kinderen weer geld, maar ze waren al een beetje gewend aan ons en tenslotte ook tevoren ingelicht door de “Sateh Pers”, dus bleven de meesten een beetje op afstand…

De volgende ochtend dus naar de school in Culik; op weg naar onze afspraak. Deze keer vergezeld door de heer Ketut, manager van het Amed Cafe, welke zéér geïnteresseerd is in het project en het wil gebruiken om zijn gasten een manier te bieden de “strandkinderen” op een “andere manier” te helpen. Natuurlijk is het geweldig als locale ondernemers dit soort dingen steunen, want hierdoor is er meer betrokkenheid vanuit de gemeenschap.

Op de school aangekomen eerst natuurlijk het nodige protocollaire gedoe en hierna gezamenlijk naar het gebouw van de koperasi alwaar de boeken gekocht en overhandigd zouden worden. De groep van 15 kinderen was reeds aanwezig en natuurlijk was het allemaal een beetje onwennig (ook voor ons). Tessa nam het administratieve gedeelte voor haar rekening (het meest verstandig) en Mike kon nog een paar plaatjes voor dit verhaal maken… zonder beelden geen verhaal! Na de betaling en natuurlijk het ontvangen van het meest belangrijke: de Kwitansi, konden de boeken worden uitgedeeld. Erg officieel allemaal, een rij kinderen die netjes stonden te wachten…







Enfin, het eerste gedeelte zit erop! Zoals al gemeld waren niet alle boeken voor het eerste semester voorradig en dus gaan we na Independance Day (17 augustus) weer richting Culik om het tweede gedeelte van de 1e levering te voltooien… hierna maken we met mevrouw Arini een plan voor het tweede semester. Wij zijn voorlopig nog even in Indonesië, dus da’s geen probleem.

Natuurlijk zijn er veel andere dingen die nodig zijn op deze school. Als je er mee bezig bent krijg je natuurlijk allerlei ideeën. Op dit moment hebben we ervoor gekozen deze ideeën wel op te slaan in ons archief, maar voorlopig te wachten en ons te concentreren op dit project. Het is een bewezen feit dat als het allemaal eenvoudig en afgebakend blijft, projectjes zoals deze, de meeste kans van slagen hebben. Zo transparant als mogelijk, het blijft natuurlijk Indonesië, maar we zijn streng (ook voor onszelf) en uiteraard willen we alle beschikbare middelen ook werkelijk aan het project doen toekomen.





Vanuit Nederland zijn er inmiddels al vragen gekomen met betrekking tot het geven van bijdragen aan dit project. Natuurlijk stellen wij dit zeer op prijs, want dan kunnen er meer kinderen geholpen worden. Als dit project u echt 100% aanspreekt en u vertrouwen heeft in de wijze waarop het geld wordt omgezet in de benodigde boeken, kunt u contact met ons opnemen via de e-mail*. Alle e-mails worden vanzelfsprekend persoonlijk door ons beantwoord en zullen de informatie bevatten hoe een donatie te doen.

* e-mailadres: fantesmik@gmail.com

Inmiddels heeft de heer Ketut van het Amed Cafe een Nederlandse toeriste verteld van ons werk; zij is ook naar de school gegaan en heeft een kind gesponsord… Lemet heeft voor al zijn baanbrekend gezeur als hoofdprijs het “Big Book of Inventions” ontvangen… hiermee draagt hij een zware last met zich mee… iedere keer als we Amed bezoeken dient hij dit boek in smetteloze staat aan Mike te overleggen! Het zit niet altijd mee in het leven…





Wordt vervolgd……