Schoolboeken Project, Deel 5

Belevenissen uit het leven van een boekenproject medewerker…

Beste donateurs en vrienden,

Zoals jullie hebben kunnen lezen in het vorige verhaal, heeft de school inmiddels een laptop in bezit en vooral in gebruik. En “computers in gebruik” betekent natuurlijk: problemen! Ja, dat zat er wel in, géén van de dingen die je in het leven doet blijft zonder consequenties… zoals ook met het boekenproject. Eéns begonnen is er géén weg meer terug… maar we doen het graag!





Even uitleg over de die laptop dus

Niet al te lang na ons laatste bezoek met Arie aan de school, ontvingen we een SMS van Arini waarin zij ons vertelde dat de spatiebalk niet meer werkte, hij zat muurvast… Nu kan zoiets redelijk vervelend zijn met typen, vooralvoordelezervanhetgetyptemanuscript, en dus moest hieraan iets gebeuren. Ook het downloaden van diverse benodigde software werkte volgens haar niet omdat de verbinding in Culik natuurlijk niet snel te noemen is en dan gebruiken ze tot overmaat van ramp ook nog GPRS. Voor kenners: dat is net zo snel als internetten met je mobieltje aan je laptop gekoppeld. Goed voor email maar niet zo geschikt voor het downloaden van grote bestanden. Let wel! We spreken hier natuurlijk niet over UMTS… da’s weer ff wat anders.

Oplossing? Juistja, er moest dus iemand naartoe en wel voordat een lokale “komputer spesialis” er met zijn tengels aan zou komen… want uit elkaar schroeven is voor hen geen probleem… maar dan?!? De eer voor het bezoek was aan Mike, want Tessa werkt tenslotte voor Reef Seen Aquatics als “duikjuf” en dus kon zij niet mee naar Culik. Na alle software te hebben vergaard op de iets snellere verbinding in Pemuteran en de spulletjes in de tassen te hebben gedaan: Op weg! Met de lokale bus richting Culik…





De lokale bus, een verhaal op zich want deze hebben niet echt vaste rijtijden… Eigenlijk net zoals het Nederlandse Openbaar Vervoer (dan begrijpen jullie het beter). Dus was het gokken welke bus, maar vooral op welke tijd die het “gat” Pemuteran zou passeren. Er zijn schijnbaar twee bussen, dus 2 kansen, maar de exacte tijd was natuurlijk weer eens niet te achterhalen. Omdat Mike vroeg in Culik wilde zijn en de reis zo’n 3 tot 4 uur duurt, wilde ie vroeg vertrekken. Na wat overleg met de lokale staff dan maar besloten om ongeveer om 5.00 uur ’s ochtends langs de weg te gaan zitten… Maar je weet het maar nooit (een gezonde dosis wantrouwen is hier geoorloofd) dus hij zat er al om 4.15 uur en wat kwam er om 4.30 uur aan? Jawel: de bus! Nooit weg want dan hoef je tenminste niet langer te wachten en kun je in de bus verder slapen… tot op zekere hoogte dan, want je weet tenslotte nooit wie er even lekker tegen je aan komt liggen en de beenruimte is ook al niet goedgekeurd door de I.V.V.V. (Internationale Vereniging Van Vaatchirurgen); laten we het daar maar op houden. Voordeel is dan weer wel dat deze bussen redelijk “recht-toe-recht-aan” op hun doel afstevenen.





Vroeg aangekomen in Culik dus, dat dan weer wel! Afgezet bij de markt en nog een klein stukje lopen naar de school. Natuurlijk krijg je dan gelijk weer transport aangeboden maar daarvoor willen de lokale Bemo-chauffeurs dan weer net zoveel hebben als het bedrag wat je voor de gehele reis van Pemuteran naar Culik hebt betaald. Gek toch… want van Pemuteran naar Culik is het 250 km en van de markt naar de school nog geen 2… Over afzetten gesproken… Het zal wel aan de huidskleur liggen; de enige remedie is afdingen of doorlopen… En 2 km voor een Nederlander is natuurlijk niets… alleen begrijpen de Balinezen dat dan weer niet. Om 25 meter verderop een boodschap te doen start een Balinees gewoon zijn of haar brommer… of zoals dat hier heet “motorbike” omdat die dingen allemaal 100 of 110 CC zijn. De “witte” loopt dus naar de school… ”Up to You”, zoals de Balinezen dit dan zeggen.

Op de school was alles al in volle gang en natuurlijk veroorzaakt het verschijnen van een blanke ziel (met baard, in twee kleuren) op het schoolplein natuurlijk zoals altijd weer de nodige opschudding. Maar het moet gezegd, ze wennen al een beetje aan ons dus Mike kon zonder veel omwegen de lerarenkamer bereiken. Aldaar aangekomen zat Arini al klaar om Mike te verwelkomen en de laptop was aanwezig. Op zich natuurlijk hoopvol want wat als ie er niet meer was? Dan zou je toch vreemd staan te kijken, dit bewijst maar weer de goede band die we met de school hebben… vertrouwen en overleg is bij dit soort projecten onontbeerlijk, maar ook regelmatig bezoek.





Het probleem met de spatiebalk oplossen was snel gebeurd (mede door de goede technische instructies vanuit Nederland), er zat waarschijnlijk een spetter saté saus of een rijstkorreltje klem. Toch vond Mike ook nog iets wat verdacht veel op Nederlandse broodkruimels leek of waren het sesamzaadjes van een Big Mac? Deze “artifacten” zullen later aan een streng onderzoek worden onderworpen! Maar het werkte weer en dan maar over tot het toevoegen van de verdere benodigde software. De “Internet Explorer” hebben we maar direct vervangen voor een “Mozilla Firefox”-browser omdat dit volgens de geleerden net eventjes wat veiliger is. Natuurlijk ook maar even gekeken hoe het met de Microsoft Updates was gesteld… Gloeiende! 14 updates, dat gaat ff duren met GPRS… Maar het is uiteindelijk gelukt! Zoiets duurt daar slechts 4 uur voor het downloaden (en drie Bintang Besar) dus dat valt eigenlijk nog reuze mee. Virusscanner vroeg ook nog wel een beetje aandacht… en dus gelijk maar even grondig met mevrouw Arini geoefend om deze handelingen minimaal 1 maal per week te verrichten. Zo vaak? Ja, zo vaak want dan voorkom je dat er ineens te grote bestanden over de trage verbinding moeten worden binnengesleurd… Enfin, we denken dat alles nu duidelijk is en dus onder controle. By the Way… ook nog even de juiste DVD-player geïnstalleerd… VLC werkt prima (nog bedankt voor de tip, Ben!). Nu kan de laptop dus multifunctioneel worden ingezet op school… of ’s avonds bij de leraren thuis (geintje).

Kleine geinige bijkomendheid… Arini vroeg Mike om een spreadsheet-bestandje van één van de school-PC’s te halen en op de laptop te installeren… dat was knallen geblazen! De Wormen en de Trojans en allerlei andere onvriendelijke zaken namen onmiddellijk beslag van Mike’s persoonlijke U3 USB-stick! Gelukkig heeft dat ding een eigen virusscanner en zodoende kon de boel worden gered… pffff! Ook de net ge-update virusscanner op de laptop hielp hierbij nog even mee, om de laatste rotzooi te verwijderen. Arini schrok hier nogal van en dus zal dit hopelijk resulteren in het niet gebruiken van geïnfecteerde USB-sticks op de boekenproject laptop… althans daar hopen we dan maar op. Mike heeft geprobeerd dit in drie ochtenden op de school duidelijk te maken, aan zoveel mogelijk leraren. Maar ja, het blijven kleine onderzoekertjes (“ratten”, voor de echte Hagenezen…). Je weet hoe dat gaat.





Omdat Mike toch voor langere tijd in Culik was, heeft hij Arini gevraagd of het mogelijk zou zijn een Engelse les bij te wonen. Eerst vroeg zij zich af waarom maar ze voelde er toch wel iets voor. Grote hilariteit natuurlijk weer; er was nog één plaatsje vrij in de klas en dat was naast een meisje… nog meer paniek! Uiteindelijk moest Mike zich voorstellen en uitleggen waarom hij de les wilde bijwonen. Gelijk maar even het ijs gebroken en gemeld dat hijzelf ongeveer 30 jaar geleden dezelfde lessen volgde… Dat was lachen! En we kunnen melden dat er absoluut niets is veranderd inzake “klooien in de klas”. Voor Mike was het een soort flashback en er worden dus nog steeds exact dezelfde “orde-verstorende trucs” toegepast. Het vervelende voor de leerlingen is echter dat ook de leraren van vandaag niet van gisteren zijn… ze moeten dus op hun tellen passen!





Het niveau van het Engels in de derde klas van de “Junior High School” is érg laag te noemen. Zeker als we dit vergelijken met Nederland, maar we moeten niet vergeten dat Engels in Nederland eigenlijk onze tweede taal is (geworden). Van kleins af aan kijken we naar Engels gesproken televisie series en films die voorzien zijn van Nederlandse ondertiteling. Ook de radiostations brengen veelal Engelse muziek ten gehore, dit in tegenstelling tot landen zoals Frankrijk en Duitsland. Ook kennen wij natuurlijk het nasynchroniseren niet, zoals dit in andere landen nog steeds gebeurt. John Wayne (je weet wel, die ouwe Cowboy) die Duits praat… Dat pruimt natuurlijk geen enkele rechtgeaarde kaaskop. Indonesië kan dus nog wel wat verbeteren aan het onderwijs in de Engelse taal… en daar werkt het boekenproject tezamen met haar donateurs dus aan mee.





Begin volgend jaar zal de school wederom met een bezoek worden vereerd. Het 2e semester zal dan gestart zijn en dan worden er dus effectief 30 kinderen ondersteund! Waar we met z’n allen best een beetje trots op mogen zijn!
Wij zullen, vergezeld door de ouders van Mike, de school bezoeken en jullie op de hoogte houden van de vorderingen… én natuurlijk even de laptop aan een grondig onderzoek onderwerpen ;-)

Bedankt weer voor de aandacht en tot het volgende semester!