Na een heuse radiostilte hier dan eindelijk weer een nieuw verhaal op de boekenblog. Zoals al bekend gemaakt in de afgelopen e-mailnieuwsflits aan de donateurs gaat het voorspoedig met ons project in Bali. Financiën zijn méér dan op orde en in november van dit jaar zullen wij de school weer bezoeken om te evalueren en nieuwe plannen te maken.
Dat wij, Tessa, Arie en Mike dit jaar niet in Indonesië waren wil natuurlijk niet zeggen dat de school geen bezoek kreeg. Mike’s ouders vergezeld door een vriendin (die in het dagelijks leven tevens ook de rol van buurvrouw vertolkt) brachten onlangs nog een bezoek aan Ibu Arini en haar leerlingen. De reden van het bezoek was onder andere dat Rose-Marie het project met eigen ogen wilde bekijken om mogelijk te besluiten donateur te worden. Ook schonk zij een aantal woordenboeken aan de schoolbibliotheek, welke zij op verzoek hoogstpersoonlijk signeerde (zie foto).
Nu wil het geval dat zij, speciaal voor deze blog, bereid was haar persoonlijke ervaring op papier te zetten en met alle lezers te delen. Wij nodigen jullie hierbij uit om het onderstaande verhaal te lezen:
Verslag van Rose-Marie
Op 14 maart jl. was het zover: ik vloog voor het eerst naar Bali! Ik vergezelde Riet en Koos, de (schoon)ouders van Tessa en Mike. Zij hebben me enthousiast gemaakt met hun verhalen en ze hebben niet overdreven. Het is een prachtig eiland met prachtige mensen en hun mooie rituelen.
Maar wat mijn reis vooral zo bijzonder heeft gemaakt is het feit dat ik de school heb kunnen bezoeken waar Mike en Tessa met hun goede vriend Arie in 2007 zijn gestart met het boekenproject. Tessa heeft voor ons een afspraak kunnen maken met Ibu Arini, lerares Engels.
Op zaterdag 27 maart werden we om 9.00 uur verwacht op de school, helemaal super. Overal zaten en liepen de buitengewoon vriendelijke kinderen in hun nette schooluniform. Sommigen waren nieuwsgierig en wilden weten waar ik vandaan kwam en hoe ik heette. Anderen hielden zich meer afzijdig en stonden wat verlegen te giechelen...
We werden opgewacht op het bordes van de school door een jonge vrouw die dus Ibu Arini bleek te zijn. Vooral Koos en Riet kregen een warm onthaal. Zij zijn al sinds het begin sponsoren van de school. Nadat ook ik kennis had gemaakt met haar en nog een paar andere leerkrachten, volgde een rondleiding door de school. We begonnen bij de bibliotheek, een redelijk ruim lokaal met natuurlijk boekenrekken langs de wanden en in het midden een leestafel. Het viel me wel op dat er nog heel veel lege planken zijn in de kasten. Ik hoorde dat er iets werd omgeroepen en kort daarna kwamen er jongens en meisjes (tieners) het lokaal binnen en vormden een groep in een hoek van het lokaal waar de mevrouw, waar ik kort daarvoor kennis mee had gemaakt, de groep toesprak. Zij bleek de zanglerares te zijn en begon met prachtige Balinese klanken te zingen waarna de kinderen het nazongen. Met het diffuse licht, dat door de hoge ramen naar binnen viel, waren het betoverende klanken.
Daarna hebben we nog een aantal lokalen bezocht die verspreid liggen over het terrein en ook de hoger gelegen sportveldjes. Maar de trots van de school kwam als laatste aan de beurt. Het nieuwe, van bakstenen gebouwde computerlokaal met airco! Ibu Arini moest eerst de sleutel halen want zo’n kostbaar bezit moet je goed bewaken. Vol trots liet ze daarna de ruimte met vijf (voor onze begrippen een beetje verouderde) computers zien die langs de kant waren opgesteld. Ze vertelde dat er maar drie werkten; de andere twee waren niet zo goed.
Ook dit is een project waar Tessa, Mike en Arie, zich voor inzetten. Ze willen proberen om iemand van daar de kennis bij te brengen op ICT-gebied. Zodat ze zelf de technische problemen kunnen oplossen. Dit kan alleen maar slagen met hulp van de sponsoren uit Nederland.
Ik heb nu met eigen ogen mogen zien dat het geld heel goed besteed wordt. Bij terugkeer in Nederland heb ik me dan ook meteen als sponsor aangemeld.
Met dank aan Tessa, Michael, Arie, Riet en Koos.
Ik vond het een hele eer,
Rose-Marie
Wij willen Rose-Marie hartelijk danken voor het beschikbaar stellen van haar ervaring en niet te vergeten voor haar betrokkenheid en donatie!
Zoals te lezen in het bovenstaande “gastverhaal” is er een nieuw gebouw gerealiseerd op het terrein van de school. Dit gebouw, bedoeld als computerinstructie lokaal, heeft zelfs een airconditioning aan boord! Nu zit er wel een airco in het gebouw maar daar kun je voor “geen meter” mee computeren… Jullie begrijpen het al: de computers die aanwezig zijn hoeven eigenlijk alleen nog maar begraven…of beter gecremeerd om maar in de Hindoereligie te blijven denken.
Er speelt dus een voorzichtige gedachte om een onderzoek te doen naar het mogelijk inrichten van dit lokaal met werkende en betrouwbare computers. Let wel: dit is slechts een gedachte en zal géénszins het boekenproject in de weg mogen staan! Om zoiets van de grond te krijgen, dient er eerst overeenstemming met de school en wellicht zelfs de lokale overheid, te zijn. Dit soort projecten kun je niet zomaar doorvoeren want je kunt op een groot aantal tenen trappen en onbewust mensen beledigen zonder dit ooit in de zin te hebben gehad. Dus… we houden jullie op de hoogte van onze bevindingen en als er draagvlak bestaat voor een computerproject dan komen we natuurlijk eerst bij jullie, de donateurs, terug.
Met vriendelijke groet en dank voor jullie betrokkenheid!
Tessa, Arie & Mike
Geen opmerkingen:
Een reactie posten